Ghosting

De ghoster lijkt van de aardbodem verdwenen, alsof diegene nooit heeft bestaan. Is het angst, conflictvermijding, verlies van interesse, onderliggende persoonlijke problemen of simpelweg gebrek aan respect? Het is in ieder geval een akelig fenomeen, waarvan de nasleep vaak leidt tot verwarring en onzekerheid. Ook ik ben er weleens slachtoffer van geweest. Vraagtekens pijnigen nog regelmatig mijn hersenen.

Ghosting is niet alleen een probleem in persoonlijke relaties, maar ook steeds vaker in zakelijke contacten. Neem nou dit verhaal. Tijdens een evenement zag ik een oude bekende rondlopen. Het viel me op dat hij druk in de weer was om zoveel mogelijk mensen te spreken. Op zijn net iets te witte gympen hopte hij van het ene naar het andere groepje. Of mensen nou geanimeerd in gesprek waren of niet, hij drong zich ertussen. Een type wat graag belangrijk gevonden wil worden. We (her)kennen ze.

Bij de uitgang, ik had mijn jas al aan en wikkelde net een sjaal om mijn nek, botste we tegen elkaar aan. Na een praatje pot, nodigde hij mij uit om snel bij hem langs te komen. ‘Ik ben met iets groots bezig en heb je hulp nodig’. Ergens in de verte wapperde een rode vlag. Deze man had mij al een keer eerder aan het werk gezet en die opdracht was plotseling om onduidelijke redenen niet doorgegaan. Maar ik gunde hem (en mijzelf) het voordeel van de twijfel.

Een week later zaten we in de hippe kantine van zijn bedrijf. Hij sprak gejaagd. Er was al een bureau aan de slag, de opdrachtbevestiging was getekend, maar hij had er geen vertrouwen in. Als ik nou eens een veel beter voorstel kon bedenken dan zou hij dat andere bureau er wel even uitwerken. Zijn ogen fonkelden. ‘Verzin iets geweldigs, allesovertreffend, jij hebt toch 101 contacten?’ Ik vroeg: ‘Er is dus geen vertrouwen in dat andere bureau maar wel een opdracht? Hoe kan dat?’ Hij zweeg en keek schichtig om zich heen om zich ervan te verzekeren dat er niemand meeluisterde. ‘Het is niet mijn idee, maar van de directeur himself’, vertrouwde hij mij toe. Aha, daar sprong de aap uit de mouw. Deze man was op een zijspoor gezet en wilde nu zijn come back maken. Met mijn idee. Zonder credits. Puur om zichzelf te redden. ‘Neem een weekje de tijd om na te denken en dan kom ik volgende week bij je langs.’ Hij knikte bemoedigend. Ik vermoed dat ik gereserveerd keek.

Natuurlijk kwam hij niet opdagen. En toen ik hem belde stotterde hij dat ik me had vergist in de datum. ‘Wat vervelend zeg, dan kom ik volgende week’. Dat is nu een maand geleden. Het fatsoen om netjes af te zeggen ontbrak, hij koos voor de onverschilligheid van ghosting. Ik kreeg de neiging om zijn directeur te informeren. Ik deed het niet. Toch blijft het borrelen. Misschien doe ik het alsnog. En weet je? Misschien moet ik dat ook gewoon doen.

Marianne Kuiper
Founder Efficient Hotel Partner & Music Meeting Lounge
Intermediair op het gebied van het zoeken en boeken van de perfecte locatie