Een donker avontuur

Zondagavond 27 april.  We checkten in bij het Radisson Blu 1882 Barcelona Sagrada Familia. Een vriendelijke receptioniste overhandigde ons de sleutelkaart en een citymap. Mijn dochter keek spottend. ‘Wat moeten we met dat prehistorische ding?’

De volgende dag viel rond het middaguur de stroom uit, niet alleen in Barcelona, maar in heel Spanje, Portugal en delen van Frankrijk.
Wat er toen gebeurde was ongelooflijk en bizar.

Eerst niets, stroom kan overal weleens uitvallen, dus je wacht rustig af totdat alles weer aanfloept.

Na een half uur loeiden de sirenes, hulpdiensten rukten uit om mensen te bevrijden uit metro’s en liften. Glazen lifthokjes bij de ingang van metrostations transformeerden tot broeikassen, mensen bonkten hysterisch op de ramen.

Na een uur brak er paniek uit. Wat was de oorzaak? Niemand die het wist. Speculaties alom. Cyberattack? Oorlog? Geen bereik, het netwerk lag plat. Ik zag alleen nog maar mensen met een mobieltje in hun hand, nerveus turend.

Restaurants, tapasbarretjes, winkels en supermarkten sloten massaal hun deuren. Ik zag mensen aan rolluiken hangen om hun zaak af te kunnen sluiten. Digitaal betalen was niet meer mogelijk. En wie heeft er nog cash op zak vandaag de dag? Taxi’s, Ubers, Bolts. Ze reden niet meer. Hun navigatie- en betalingssysteem werkte niet meer.

De uren verstreken en we besloten terug te gaan naar het hotel. Maar hoe? Ik toverde de citymap uit mijn tas. Dochter keek beteuterd.

Het werd donker, sirenes bleven loeien. Een aantal winkeltjes was nog open met wat kaarsen naast de kassa, cash only. Een grote Mercadona vlakbij ons hotel werkte op een noodgenerator. Heel Barcelona liep uit. Er werd massaal gehamsterd. Mensen verlieten als pakezels de winkel. Schappen raakten in no time leeg. We kochten van mijn laatste glimmende euro’s een rol koek.

In ons hotel dreunde de noodgenerator (en dat gold zeker niet voor alle hotels) en voorzag de lobby, receptie en het restaurant van stroom. We konden wat eten en onze telefoons opladen. Soms hadden we zelfs bereik. Buiten werd het aardedonker en gevaarlijk.

De nog verlichte lobby stroomde vol en we raakten aan de praat met allerlei andere gasten met wie we in een normale situatie naar alle waarschijnlijkheid geen stom woord gewisseld hadden.

In de kamer, moesten de dagelijkse doodnormale rituelen zoals tandenpoetsen op de tast. De lichten hoefden niet uit, dat waren ze al. Ruim 14 uur later, halverwege de nacht kwam de stroom weer op gang.

Het besef hoe we vandaag de dag gedigitaliseerd geleefd worden en afhankelijk gemaakt zijn van ons mobieltje drong razendsnel tot ons door.

Stroom uit, bewustzijn aan.
It’s time to wake up…

Dit waargebeurde verhaal is gebaseerd op de ervaringen van Marianne Kuiper en haar dochter Fauve Eman